Net een avondje Heleen van Royen als zomergast achter de kiezen. Ik sta nu op het punt om naar de hoeren te gaan. Opeens een enorme behoefte aan een vrouw die net als Heleen graag neukt, maar die daarna niet tegen je aan gaat zitten lullen over kijkcijfers, de rol van Israel en emotionele voetballers. Ik sluit het na het zien van deze uitzending niet uit dat Oudkerk pas NA zijn gesprek met Heleen voor het eerst naar de hoeren ging. Na dat domme cafe gelul uit die geverfde mond gewoon onbekommerd even gedachteloos een Poolse, Hongaarse, Tsjechische, maakt niet uit, als je ze maar niet verstaat, gedachteloos een vrouw neuken en proberen Heleen te vergeten. Dat maakt zij los in mannen.

Heleen wil veel dingen tegelijk zijn. EN een geile vrouw EN een intellectueel. Het eerste maakte ze waar, het tweede geen moment. Geen enkele keer verdiepte het programma zich.
Ze liet De Bauers zien en zag daarin niet een hellend vlak in de verering van het gecultiveerde burgerdom, het nationwide vieren van domheid, nee ze vond Bauer heel oprecht en eerlijk, echt een gewone jongen die haar had ontroerd, ooit, omdat hij de ondertitels van Duitse krimis aan zijn analfabete ouders voorlas opdat zij begrepen wie wie had vermoord. Allemaal prachtig, maar waarom wij daar naar moeten kijken en luisteren? Die discussie werd niet gevoerd.

Ordinaire standpunten nam ze in. Een boek is goed als je er veel van verkoopt. Een televisieprogramma is geslaagd als er meer dan 300.000 mensen naar kijken. Ik ben geneigd het omgekeerde te geloven. Ik wantrouw de smaak van de massa. Als van Royen zoveel boeken verkoopt kan het nooit meer dan iets gemiddelds zijn. Als ze een stapel van je hebben liggen in de Bruna van Katwijk aan Zee weet je als schrijver dat je bent verloren, tenminste, als je een serieus leespubliek wilt hebben. Van Royen strooide met voorspelbare meninkjes over de dood van kinderen, dat dat toch iets met je deed, als moeder, de dood van haar vader die, zo zei ze in een paniekerige hinkstap gedachtesprong, je misschien kon vergelijken met de politieke moord op Oudkerk: ze had ze kunnen helpen. Tevens liet ze een vaginale ejaculatie zien. Zoals zij lulde de hele avond, maar dan uit een kut.

Ideetjes, meninkjes, losse flarden, aanzetjes tot een gedachte, meer was het niet. Gebracht met een air alsof Mata Hari en Connie Palmen tegelijk in haar lichaam waren verenigd. Aan het werk van Gerard Reve, als dat nooit gepubliceerd zou zijn, daar zou niets aan verloren zijn gegaan, vond ze. Nog grimmiger keek ik verder.

Van Royen was de hele avond zo plat als het programma van haar man, Ton. Daar liet ze ook een fragment van zien. Goed programma want hoge kijkcijfers. Ton interviewde gretig twee zwakzinnigen, die in een stamelende gefilmde dialoog met zes woorden bagage een echtelijke ruzie probeerden uit te vechten. Je voelde Ton bijna genieten. Bingo. Stuitende televisie. Hier werden net als in de tijd van Menno Buch geestelijk kwetsbare mensen, die op geen enkele manier de gevolgen van een televisieoptreden kunnen overzien omdat ze daar nu eenmaal het verstand voor missen, blootgesteld aan de wetten van de commercie. Aan de wet van van Royen bleek nu pas. Boven de 300.000 is het een succes. Fuck de hoofdrolspelers. Ton kocht zijn gevoel af met een door SBS6 betaalde bos rozen en een vakantiereisje naar de waddeneilanden.

Waar iedere andere kunstenaar, intellectueel, nee sterker nog, waar ieder redelijk denkend mens zou walgen van deze exploitatie van zwakkere mensen, daar vond van Royen dit item van haar man fantastisch, prachtig gemaakt. Echte mensen waren het.

En zo iets schrijft boeken en wordt gelezen...

Daarna kwam de affaire Oudkerk nog even aan bod. Nu, een half jaar later wilde ze wel toegeven dat ze tijdens die hele periode wel een soort van psychotisch was geweest. Dat had er misschien wel iets mee te maken gehad.... Een hoop gestamel. Haar journalistenbloed had gestroomd bij het schrijven van een tweede, dodelijke column. De werkelijke reden, bleek duidelijk, was rancune.

Toen was het al weer klaar. Van Royen bleek in dit programma een oliedomme commerciele effectschrijfster, die een programma als Extreme Make-overs niet, zoals je dat van een zomergast verwacht, in een tijdsbeeld plaatste, becommentarieerde, duidde, maar het als volgt beschreef: nou, fijn hoor, die zijn er wel op vooruit gegaan.
Nu snel naar de hoeren. Een mannenejaculatie plengen. Met dank aan van Royen.