Vanavond was het mijn driewekelijkse beurt om als panellid te participeren in BNN-United, een radioprogramma voor jongeren op radio 1. Doe ik al een tijdje. Soms erg leuk, soms dramatisch slecht. Het idee van het programma: actuele onderwerpen en braderieonderwerpen lekker door elkaar heen presenteren. Zoiets als dit: Ok, dat was Wilma uit Oeganda, waar de volkerenmoord dus blijkbaar onverminderd voortduurt maaarrrrrrrr we gaan nu naar Middellie, een dorpje in de kop van Zeeland waar dit weekend Miss Mossel werd gekozen. Angeliek, jij bent Miss Mossel geworden. Hoe ruikt dat, hahahaha

Daarna luister ik naar het itempje of het interview en heb ik een mening over Miss Mossel, over mosselen in het algemeen en de mossel in zijn hele sociale context. Daarna is er vaak even muziek. Het ligt vaak aan de combinatie van gasten of het programma levendig wordt. Naast Bart Chabot ontstond ooit een fijne gestructureerde chaos. Een andere keer vroeg ik me op de terugweg in de auto af waarom ik in godsnaam een mening zou moeten hebben over De Vereniging Ter Behoud Van Sinterklaas. Maar toch blijf ik meedoen. Soms zitten er bijzondere momenten tussen. Je komt nog eens iemand tegen.

Ik ben nu net terug uit de BNN-studio en ik zal zo subjectief mogelijk een beeld schetsen van de avond.

Bij binnenkomst gebeurt er eigenlijk altijd hetzelfde. Ze denken dat ik mijn dochter op kom halen, de schoolmelk kom langsbrengen of de nieuwe schoonmaker ben. Ik ben nog geen een keer bij de receptie herkend als Nico die regelmatig meedoet aan een BNN programma. Geestig is dat. Nu ook weer. Wie ik was. Dijkshoorn, voor BNN united. Ah ja, ik stond op de lijst. Ik mocht doorlopen.

Fijne gang bij BNN, vol met foto's van B-artiesten die Bart handgeschreven op een foto bedankten voor van alles en nog wat. Een Bart vitrine. Bart merchandising etc. Een bar met loungebankjes. Foto van Bart op de bar. Er zat een man te breien. Een gast. Het meisje van de bar voelde aan zijn wol. Breien, weer helemaal terug, gokte ik als onderwerp. Of Breien Voor Oeganda, maar dat leek me minder waarschijnlijk. Een lekker relaxte man was het, zoals hij daar in zijn zelfgebreide spencertje wat voor zich uit zat te breien. Niet zenuwachtig. Kwam ook veel voor, dat de vertegenwoordiger van een nieuw zakwoordenboekje voor Friese Homoseksuelen of de voorzitter van de Vereniging Peking Eenden Nederland Uit Te Beginnen In Willemsvaart met holle ogen van angst zaten te wachten tot ze stamelend mochten uitleggen dat het heel belangrijk was, de lesbische varkensfok op de kaart zetten.

Ik socializede wat met de breier. Ging zeker wel veel wol in, in een trui. Enig, man, dat breien weer helemaal terug kwam, ja, ik vond het geweldig, wat dacht je Het werd eens tijd zeg, dat breien de plaats kreeg die het verdiende in de Nederlandse samenleving. Heel goed dat hij er was. Breien, wie deed het niet! Gekkenwerk eigenlijk dat BNN er nu pas aandacht aan besteedde als jongerenomroep. Die hadden zitten slapen. Breien, dat ging als een golf door Nederland. Niet meer te stoppen. Bankpersoneel zat voor trendy broodjeswinkels lekker te breien. Breien tijdens het aqua-joggen, waarom niet. Nee, echt, leuk hem te ontmoeten. Wanhopig keek ik om me heen waar godverdomme alle anderen bleven. Dit hield ik niet lang vol.

Ha, daar was het andere panellid, Klaus van der Berg, trendwatcher. Dacht blijkbaar ook dat ik de achterlijke broer van de uitgenodigde breier was. Dat ik met kwijl uit mijn mond zijn bolletjes wol keurig op kleur bij elkaar hield. Geen begroeting. Ik liet het maar zo. Was iedere keer weer een mooi moment, als ik drie minuten voor de uitzending naast hun in de studio plaats nam. Grote Schrik. Fuck, hij hoort er bij. Hij maakt geen glazen schoon. Gebeurde ook nu. Klaus verontschuldigde zich. Hij was gefascineerd geweest door het breiende mannetje. Snapte ik wel. Breien had de toekomst en hij was trendwatcher. Was een abc-tje natuurlijk. Gaf niks. Leuke broek had hij aan.

Een trendwatcher naast me, dat was een buitenkansje. Ik keek vanuit mijn ooghoeken wat hij aanhad. Zo zag ik er dus volgende zomer uit. Het kon blijkbaar weer,er als een gereanimeerde Manfred Langer bij lopen. Alsof hij zich met een laatste krachtinspanning uit zijn witte kist naar de oppervlakte had gegraven, de oude discotheek baas. Een griezelige gelijkenis. Voor de nieuwsgierigen: Klaus droeg een wit-zwart geruite pet en een strak zwart T-shirt van stretchmateriaal. De man van helemaal nu kijkt blijkbaar een beetje zuinig om zich heen, waarschijnlijk of er ergens in een hoekje een trendje te watchen valt. Leuke man.

Daar gingen we. Breien, dat was helemaal terug naar de basis, het was een reactie op de verslechterde economie. Voor weinig geld met eerlijke materialen je eigen shawl breien. Voor de happy intellectuele view dacht ik zelf. Ik zag het niet zo voor me, lekker in een treinwagon vol kansarme jeugd een stukje ruw materiaal voor je uit zitten breien. Dan ging je kaal naar huis. Ik geloofde er niet zo in.

Dat vond Klaus cynisch. Mooi, contrastwerking tussen de gasten, dat luisterde wel lekker denk ik. Net op het moment dat Klaus, na een itempje, wilde gaan uitleggen dat padvinderij, scouting appelleerde aan een diepe innerlijke behoefte om gelijk te zijn, om samen bruggen te bouwen voor een betere toekomst gooide ik mijn mening, voor wat het waard was, er ook maar even uit. Ik vond de padvinderij een semi-fascistoide organisatie. Trend of niet, ik had er niet veel mee, met zijn 14.000-en in een uniform en met een scouting-handboek onder de arm lekker met een reine geest in een rein lichaam verkeren. Dat had ik ergens anders al eerder gehoord en dat was minder goed afgelopen.

Kwam niet meer helemaal goed geloof ik, tussen de trendwatcher en mij. Twee onverenigbare werelden. Na de uitzending voelden we allemaal nog even aan de in de uitzending gebreide shawl van de breimeneer en gingen we eens op huis aan.

Benieuwd naar onderwerpen van volgende keer. Ik hoop een beetje op Fietsen Voor China.