Ruud van Hemert is de koning van het gelijk achteraf. Ik zag hem een jaar geleden bij ons aan tafel, in het filmprogramma cafe Hollywood, (jajajaja, waarover later op deze site meer) Godzijdank was Horace Cohen aan de beurt om Lekker Dwars Panellid te zijn, naast Rene Mioch en Isa Hoes, en niet ik. Ruud van Hemert hing in dit programma weer eens de onbegrepen van god gegeven kunstenaar uit. Een verveelde lange monoloog over de tekortkomingen in de Nederlandse filmwereld. Ze herkenden zijn talent niet. Een klaagverhaal was het. Daar zat hij, het levende genie en hij moest smeken of hij wat dagen mocht filmen. Het Nederlandse filmklimaat was wurgend, meneer! Benepen. Hij moest werken met slechte acteurs. Hij! Ruud van Hemert! Gelukkig was hij iemand die het beste uit zijn acteurs haalde. Aan hem lag het niet. Maar verder een en al tegenwerking. Aan tafel knikte men begrijpend. Het was godgeklaagd. Ik luisterde en ik kon alleen maar denken: dit is de man die Honneponnetje heeft gemaakt. Een dolle komedie over een geil meisje in een klooster. In Irak wordt je terecht gevierendeeld als je met zoiets aan komt kakken. Te weinig kwaliteit, maar goed genoeg voor van Hemert.

Van Hemert, de man van de onverstaanbare dialogen. Liet ooit "Schatjes" beginnen op een grintpad met een draaiende helikopter in de tuin. Ik had met verbazing naar de wat boertige man vlak voor mij gekeken. Wat een praatjes, ook achteraf, in de kroeg, nadat het programma was opgenomen. Meneer was een vakman. Honneponnetje had verborgen lagen die wij in Nederland niet zagen. Het was voor dat budget een hele aardige film geweest.

Daar zat wel de kern van van Hemert. Hij draait iedere film, ieder script, als HIJ de onbegrepen filmer maar mag uithangen. Hij scheert zich zes weken niet, schreeuwt op goed geluk af en toe dat het allemaal helemaal volkomen kut is, slaat op goed geluk zijn vaste acteur Antonie Kamerling voor zijn kanis, die daarna, alles volgens afspraak, huilend in de pers meldt dat het "eigenlijk geen werken is met de beul Ruud, maar dat hij alles uit je perst, alles. Voor dat ene moment. Een man met een visie en ik ben zijn instrument, ik respecteer dat."

Kamerling acteerde ook al in "Ik ook van jou.." Blijft iemand die heel geloofwaardig klaarkomt in een vrouwelijke borderlinerkut. Is eigenlijk sowieso zijn specialiteit, acteren dat hij klaarkomt. Doet niemand beter. Zijn keiharde billen in beeld, aanzwellend geloei en dan de diepe zucht in een vrouwennek. Die zucht is zijn weglopend zaad, begrijp je als kijker. Antonie acteert volkomen naturel een orgasme in welke vulvabeker dan ook. Dat herkende van Hemert, ere wie ere toekomt. Emoties acteren gaat Antonie iets moeilijker af. "JAAAAA JEZZUSSSSSS HEEEEE, KOOOM OPPP HEEEEEE, AAAAH, JEEETJEEEEE WAT LULLIGGG" en dat in zestien verschillende varianten, meer heeft Kamerling niet in huis.

Dacht ik allemaal toen ik gisteren van Hemerts film Feestje op DVD in de videotheek zag staan. Zijn laatste meesterwerk, met natuurtalent Beau van Erven Dorens als acteur. De man die al in dertig televisieshows verkondigde dat hij ooit eens hoopte op een serieuze rol in een goede film. Diep van binnen is hij acteur, Beau, maar hij presenteert zolang even zes jaar een showprogramma met twee nichten. Boezemvriend van Antonie. Ook dat nog.

Wilde ik wel eens zien, dit nieuwe epos van van Hemert. Kijken wat onze Lars Von Trier van de lage landen nu weer had gebakken.

Net gekeken. Joep Meloen dl. 2. De kameleon voor volwassenen. Een heerlijk verhaal over een vriendschap. Een lach en een traan.

Dit moet de slechtste Nederlandse film ooit zijn. Nooit werd er slechter geacteerd. Beau van Erven Dorens schmiert de brallerige lege huls die hij in werkelijkheid ook is. Kamerling zet na zijn rol als open- en dichtgaand kastdeurtje in The Exorcist Zeven een heel mooie rol neer als Romantische Jongen. Een presentatrice van het ontbijtnieuws speelt zijn vriendin. Doet ze net zo geloofwaardig als ze des ochtends in haar showtje mensen interviewt. Op van de zenuwen als er iemand met hersens tegenover haar zit en ze niet wegkomt met de voorgekookte vraagjes van haar redactie.

Maar dat doet er allemaal niet toe. Het is van een soort gemiddeld Nederlands rampzalig niveau. Liever verliefd, ook al een gedrocht, maar dan nog slechter. Wat het boeiend maakte, kijken naar deze film, was dat ik dat beeld van van Hemert in mijn achterhoofd had. Zulke slechte troep maken en dan zoveel praatjes hebben. Geldt ook voor Beau. Minzaam lachend iedere avond arrogant oordelen over de b-artiesten in Nederland en zelf aan komen kakken met een Swiebertje acteerprestatie. Zo slecht zijn en dan nog praatjes hebben. Het toverwoord is hier: GELD.

Van Hemert is onze eigen gezellige ouwe film-opa aan het worden. Iemand die je uitnodigt en later, als hij weg is, keihard uitlacht. Je laat hem lullen, geeft hem gelijk en daarna lul je weer verder over films met mensen die er echt toe doen.

Feestje maken en je dan niet verhangen, maar juist praatjes hebben. Dan ben je ver heen.