Gisteren zat ik weer bij BNN-United, het jongerenprogramma op radio 1 voor de geile politiek bewuste teenager met overal haar. Op zich een gimmick om mij daar voor uit te nodigen, qua haar. Zoals ik al eerder schreef, het is steeds maar afwachten in welke ambiance je het programma maakt. Wekenlang had de redactie een vreemde voorliefde voor goochelaars, breiers, studiokokers, vuurdansers, glasblazers en piskijkers. Een braderie, maar dan op de radio. Daar tussendoor dan steeds even onze correspondent uit Israel, die teleurgesteld mededeelde dat een groot dansfeest in de straten van Tel-Aviv niet doorging omdat er wat hotels waren opgeblazen. Maar gisteren trof ik het. Ik zat zomaar opeens met twee helden aan tafel, Maxim Hartman, de lange man uit Rembo en Rembo en nieuwe presentatrice Sophie Hilbrand. Fijn. Maxim maakte voor de uitzending meteen al mijn verwachtingen waar. Liep op onze gast af, een muzikant die, oh wonder, oh vernuft, oh technische god der lage landen, muziek had gemaakt gewoon via het internet. Het moest niet gekker worden! Hij deed van ping ping ping op een muziekdinges aan de ene kant van de oceaan en dan ging aan de andere kant van de oceaan een enorme grote echte Amerikaanse Rapneger daar dan weer mee aan de gang. Een uniek project, zo werd het gepresenteerd. Verbroedering, het wegvallen van grenzen etc, het maakte diepe emoties los. Behalve bij Maxim en mij dan.
Hij was nog niet binnen of Maxim op hem af. Waarom hij er niet als een muzikant uitzag? Kijk man, wat je aanhebt, dat is toch niks voor een muzikant?. Hij had wel gelijk. Het kon net zo goed een medewerker van de postkamer in een middelgroot bedrijf te Harnis zijn. Lekker direct, Maxim. Fijn.

Sophie Hilbrand kende ik van sixpack, als Brutaal Wicht. Niet zo plat als Tatum en Jennifer, maar gewapend met intelligentie en oprecht plezier. Iemand die lachend verhalen vertelt, hoera!! Het was haar eerste uitzending en voor wat het waard is, ik vond het wel een soort van verademing. Fijne statements. De tiefus voor bejaarden, religie, ze had er niet veel mee, ga jij eens een keertje naar hiphop luisteren, Maxim en heel hard lachen om een verspreking, dat werkte volgens mij goed. Eindelijk eens niet dat hysterische geloer op papiertjes, gewijs op de klok etc. Ze leek er, nee toch, plezier in te hebben. Patrick Lodiers, genomineerd voor een televizierring met zijn programma De Lamaskwam ook nog even langs. Was zo te zien zwaar aan de verdovende prenatale nominatiemediadrukkes. Niet van deze wereld, het koninkrijk van Patrick. Zelden iemand zo blij gezien bij het vooruitzicht om op een Avro-partie te moeten verschijnen. Hij praatte met ons, Patrick maar ook weer niet eigenlijk. Hij kon het nog niet bevatten. Hij, de Bauers en Expeditie Robinson. Te veel vreugde voor dat kleine studiootje. Het stroomde bijna zichtbaar uit zijn oren. We konden het bijna aanraken zijn geluk, inpakken en mee naar huis nemen. Stem op de Lama?s vind ik nu zelfs. Maak 1 man op de wereld gelukkig met JOUW stem! Nico komt naar je toe deze winter!