Vanochtend was Jeroen Krabbé in de Goedenmorgen Nederland. Hij zat er heel kwetsbaar bij, daar aan die desk, in prachtig strijklicht, en hij vertelde over Jeroen Krabbé de schilder. Zo bezeten dat je dacht dat het over een ander ging. Een heerlijk mens vond hij Jeroen. Het was mooi om naar te kijken. Het was de wet van de communicerende vaten. Zijn zwellende ego drukte de sprekende ziel uit zijn karkas.

De schilderende Bekende Nederlander, daarvan is Krabbé wel de ergste. Danny de Munck schildert bijvoorbeeld ook, maar daar hoor je dan nooit iets over. Ik zag vorige week in galerie Krikhaar een expositie van zijn werk, onder de titel Gewoon Danny en daar zag je heel mooi dat Danny in zijn expressiviteit eenzelfde ontwikkeling heeft doorgemaakt als zijn stem. Van vlammend onbeholpen baardloos naar geschoold algemeen saai. Danny schilderde een jaar of vijftien geleden, toen hij nog met Herman van Veen neukte, hele krachtige doeken, met steeds terugkerende oergevoelens, voorwerpen eigenlijk. Ikzelf vond zijn doek haring met uitjes kan de tering krijgen heel erg goed en misschien nog mooier was drie maal broodje bal met zonder satesaus bij ochtendlicht ach krijg de neten allemaal, ja toch, niet dan. Dat zijn hele pure, elementaire werken en daarom zo ontzettend Danny. De laatste jaren schildert hij helaas alleen nog maar Oost-Duitse kunstschaatsers. Bij de opening droeg Danny een beige pak uit een stuk, om die fascinatie te benadrukken. Mooi, die rits over zijn volwassen mannen zak. Ik heb er verder niet zo veel mee. Ik zag liever die Primal Scream dingen van hem

Maar goed, die heeft nog een ontwikkeling doorgemaakt, Danny. Wel de verkeerde kant op, maar toch? Krabbé acteert al een leven lang een bewogen Krabbé, en dat irriteert. Helaas werd hem vanochtend geen duimbreed in de weg gelegd door de interviewer, die zich vlak voor de uitzending nog met een verkrampte kop had af staan trekken op blz. 43 van Jeroens zojuist gepubliceerde overzichtswerk. Het cumshot landde, om precies te zijn, in dikke klodders op de afbeelding van Aboriginal met lip danst, danst, danst.

Zelden iemand zo kruiperig een would be kunstenaar zien interviewen. Niet om aan te zien. Blijkbaar was er een afspraak gemaakt. Ik doe net alsof jij een kunstenaar bent en daar gedraag jij je dan naar, goed? Dat lukte uitstekend. De interviewer vond alles even mooi. Prachtige doeken, zo sterk, zo, zo, ja wat was het, zo manifest, ja dat was het woord, manifest! Krabbé kon het alleen maar beamen. Ja, hij was me er een. Hij wist ook niet waar het vandaan kwam. Hij schilderde niet maar een ander, zo voelde het. Hij was maar een medium.

Ik ben voor een uitdrijving, in het landsbelang. Hij mekkerde maar door, over een unieke ervaring ergens in een uitheems land, waar hij, als eerste blanke ooit, getuige had mogen zijn van een dansritueel. De halfnaakte wilden hadden de hele dag moeki moeki, baki moeki gedanst, een beetje met hun kop geschud en soms wat oksels ontbloot en aan hun taas gekrabd en Krabbé had dit ervaren als een emotionele wedergeboorte. Tribal emoties die hij dan weer had proberen te vangen in een doek. Kijk, daar zagen we het doek. Twee dansende mannetjes op een strookje zand. Je moest er maar opkomen. Wat zo geniaal was, dat zag ik meteen, was dat Jeroen de mannetjes Blauw had geschilderd, wat natuurlijk helemaal niet kan want niemand is blauw maar dat was dus zijn verbeelding, zijn manier van kijken op dat moment. Hij moest er bijna van huilen toen hij het er weer over had. Het schilderij had als titel twee dansende mannetjes op een strookje zand.

Er kwamen nog wat schilderijtjes voorbij. Mooie titels. De kaars waait uit, godverdomme, godverdomme, de kaars waait uit wat hij had geschilderd toen er bij hem thuis een kaars uitwaaide. Ook zagen we het schilderij Jongen kijkt naar rode brommer wat hij had geschilderd toen hij een jongen naar een blauwe brommer zag kijken. Maakte hij dan weer een rode van, die artistieke vogel , haha, ja,het was me er een, Jeroen.

Toen was het al weer afgelopen. Jeroen bedankte de interviewer dat hij zo heerlijk samen met hem over Jeroen had mogen praten en bij de uitgang van de studio bedacht hij zich dat hij de volgende keer een klodder opgedroogde verf in zijn haar moest aanbrengen. Dat acteerde toch lekkerder.