Op internet, in het loggerswereldje, maar ook in de krant zie je de afgelopen week een nogal morbide fascinatie voor dat ene filmpje of die ene foto van De Muur Van Water Van Wel Tien Meter Hoog. Ja, had je het gehoord, man man, het was wat. De mensen in het gebied hadden het zelf gezegd. Een muur van water, meneer. En ik holde holde, voor de muur uit. Tien meter hoog was hij.

Mensen willen dat beeld graag voorgoed op hun netvlies. Het is blijkbaar het onvermogen om leed nog zelf, op geesteskracht, te visualiseren. Theo was pas echt dood nadat de foto in de krant stond. Een wit tentje over twee messen heen. Volendammers stonden pas echt in brand als ze op film rokend naar buiten werden getild. Het met wijd open ogen van angst vertelde verhaal van ooggetuigen voldoet al lang niet meer. Beelden willen we zien.

De hunkering naar dat ene definitieve filmpje van de ramp. Daar kunnen journalisten wel iets mee.

Je voelde, op de achtergrond, bij de verschillende redacties, de jacht op die ene foto. Een soort omgekeerde nieuwsgaring. Je verzint het beeld, destilleert dat eigenlijk uit de kijkbehoefte, en daarna ga je op zoek naar iets wat daar een beetje bij in de buurt komt.

Vreemde, verwarrende emoties voelde ik, toen ik de eerste homemade filmpjes van de vloedgolf zag. Verwend kijkersgedrag. Viel zwaar tegen, eigenlijk. Dat hadden we wel meer gezien in Holland, voorbijdrijvend hout. Het wachten was op Koningin Juliana die tijdens een eenmalige comeback wat met haar rubberen groene laarzen door het water stapte. Te weinig golf in die filmpjes. Je ziet in de verte wel wat schuim en wat bootjes bewegen maar die beloofde Muur Van Water, die zag je niet. Het water steeg gewoon erg hard. Teleurstellend.

Ziek. Ik heb het gevolgd, de jacht op de filmpjes. Verschillende weblogs plaatsen met een zogenaamd meelevend commentaartje er bij ("pas op, niet voor zwakke magen laten we allemaal aan de slachtoffers denken) homemovies van de ramp. Handige overzichtspaginaatjes van alle Tsunamifilmpjes. Er worden links geplaatst naar identificatie pagina's, vol met foto's van de slachtoffers. Zogenaamd om de zoekende familie ter wille te zijn. De werkelijke reden is dat er uren lang onbeperkt enge lijken gekeken kan worden. Kijk, zo zie je er dus uit als je zes uur in zee hebt gelegen en in doodsangst bent gestorven. Groot zeg , die tong. Stijf zeg, die armen.

Maar nergens die Muur Van Water

De Volkskrant heeft erg zijn best gedaan om die kijkbehoefte te vervullen. De doodsgluurder geven wat hij wil. Krantje verkopen. De een zijn wanhoop, de ander zijn losse verkoop. Vrijdag dan eindelijk een foto op de voorpagina die een beetje in de buurt kwam. Nederland heeft zijn Muur Van Water gekregen. Mensen in zwembroekjes in de branding, aanstormend water aan de horizon en voor de couleur locale nog wat bootjes in nood. Twee personen lopen vreemd genoeg, terwijl de rest van de mensen uit zee probeert te hollen, naar de golf toe. Die zijn zo dood, weet je.

Er zullen nog wel meer filmpjes en foto's volgen. Allemaal steeds gepresenteerd als belangrijk nieuws. De aanbieders zullen zich, met name op internet, uitputten in verzachtende begeleidende teksten, maar hééé, zij hebben hem als eerste, godverdomme, dat filmpje van Sophies Choice On Tidal Waves, waarin, slecht gefilmd, maar toch, een vrouw in het water een van haar twee kinderen los moet laten.

Het is hetzelfde schijnheilige medelevende commentaar dat geplaatst werd bij de filmpjes van uit de Twin Towers springende mensen. Gebracht als bewogen nieuws, maar vooral bekeken door rampfetisjisten.

Nog een opvallend stuk op de voorpagina van de Volkskrant. Oud D66 fractieleider Wolffensperger zat te kaasfonduen in Thailand en heeft na de ramp, ja jongens en meisjes, een echte Nederlander is hij, en nog een bekende ook, lijken uit het puin getrokken. Goed he! Het leed lekker leesbaar presenteren door het lokaal te maken, door het een Hollands element te geven. We lezen hoe Wolffensperger, net als iedere andere overlevende daar, heeft gedaan wat hij kon. Prachtig. De verborgen boodschap in dit bericht: ja, ook de koningin gaat gewoon naar het toilet. Die verbazing zit er in. Een ex-politicus die nu eens echt mensen helpt zonder er over te lullen. De vloedgolf moet wel zeg maar eerst zijn eigen kamer in spoelen, maar dan staat hij er ook. De Volkskrant maakt van het interview een raar soort emo-document. Een politicus zijn verhaal, dat voldeed voorlopig, maar liever nog hadden ze Lee Towers daar gehad, die met zijn gouden bril op zijn gok mensen uit het puin had getrokken. "ik zong het altijd wel, you never walk alone maar nu stond ik er zelf voor." Of misschien nog wel mooier. "Inmiddels droog en met wat geïmproviseerde kleding aan vertelt Joop van der Ende, die net in Indonesië was om zijn musical Spekkoek Aan Stuurboord voor te bereiden, hoe hij geholpen heeft waar hij kon helpen"

Een golf die verbroedert. Geen rangen of standen. Nederland hielp, onvoorwaardelijk. De Volkskrant heeft vrijdag de Charles Dickens journalistiek uitgevonden.