20050219
CABARET
Vrijdagavond hoorde ik bij BNN United een woordvoerder van een cabaretgezelschap. Ze zaten in de finale van weer een of andere tiefusfinale. Ach ja, cabaret…. Het is de nieuwe huishoudschool. Als je echt helemaal niet meer weet wat je moet gaan doen trek je een scheve smoel en je roept een paar keer heel hard "kontneuken, wie wil er een onsje kontneuken" en je staat weer ergens in een halve finale als veelbelovende Nieuwe Jonge Wilde. "In zijn programma Maar Eerst Ik En Dan Een Ander laat cabaretier Benno Duinnmeijer zien dat hij tot de nieuwe generatie cabaretiers van Nederlanders behoort. De sketch waarin hij met een gek stemmetje Duitse groenten opnoemt in nu al legendarisch. De eindsketch waarin Benno ons een spiegel voorhoudt en zingt "Maar die Tsunami aan gevoel is voor mij niet in te dammen " behoort nu al tot de kleinkunstklassiekers van dit jaar."
Kleinkunst, het woord zegt het al.
Razend kan ik er om worden man, die talentloze kluit poseurs die op een podium klimmen, zes keer achter elkaar zeggen : "kennuda, ja mensen kennuda, nou nou kennuda" en dan vier jaar het land rondreizen met het programma Kennuda. De slager op de hoek doet tegenwoordig zelfs aan cabaret. "Mag het een onsje meer zijn" is een programma dat niet alleen de vakslagers zal boeien"
Ik heb me tot nagelbijten aan toe zitten ergeren aan die rare gek bij BNN United. Meneer, gierend van de opwinding want hij was op de grote mensen radio, had niet veel meer dan dit te vertellen: "Ja wij doen iets nieuws, het is heel fysiek en dat is nieuw want het is fysiek dus nieuw dus dachten wij we doen iets fysieks dus dat is dan meteen lachen natuurlijk want fysiek is leuk want je ziet iets en dan denk je, hahahahaha, fysiek". Brr……. Gelukkig gooide Maxim Hartman van Rembo & Rembo er nog even de beuk in. Had het terecht over het mestoverschot en het hedendaagse cabaretoverschot, maar van mij had er ook wel iets meer fysiek vuisttheater in de studio mogen plaatsvinden.
Misschien is het handig als ik een handvest op ga stellen voor cabaretiers. Duidelijk formuleren welke grappen en sketches direct op verbanning naar Elba komen te staan. Het podium opkomen en iets zeggen tegen iemand die te laat zaal binnenkomt: doodstraf. Op het podium raar dansje doen op oude disco: steniging. Twee rare mannetjes die langs elkaar heen praten en daarbij steeds de hand onder de balzak van de ander leggen: twaalf jaar touren in Hongarije.
Ik ga er mee aan de slag. Er kan niet hard genoeg worden opgetreden tegen Het Cabaret. Ik ben, heb ik uitgerekend, over vier maanden de laatste Nederlander die nog niet in de finale van camaretten stond. Houden zo.
Kleinkunst, het woord zegt het al.
Razend kan ik er om worden man, die talentloze kluit poseurs die op een podium klimmen, zes keer achter elkaar zeggen : "kennuda, ja mensen kennuda, nou nou kennuda" en dan vier jaar het land rondreizen met het programma Kennuda. De slager op de hoek doet tegenwoordig zelfs aan cabaret. "Mag het een onsje meer zijn" is een programma dat niet alleen de vakslagers zal boeien"
Ik heb me tot nagelbijten aan toe zitten ergeren aan die rare gek bij BNN United. Meneer, gierend van de opwinding want hij was op de grote mensen radio, had niet veel meer dan dit te vertellen: "Ja wij doen iets nieuws, het is heel fysiek en dat is nieuw want het is fysiek dus nieuw dus dachten wij we doen iets fysieks dus dat is dan meteen lachen natuurlijk want fysiek is leuk want je ziet iets en dan denk je, hahahahaha, fysiek". Brr……. Gelukkig gooide Maxim Hartman van Rembo & Rembo er nog even de beuk in. Had het terecht over het mestoverschot en het hedendaagse cabaretoverschot, maar van mij had er ook wel iets meer fysiek vuisttheater in de studio mogen plaatsvinden.
Misschien is het handig als ik een handvest op ga stellen voor cabaretiers. Duidelijk formuleren welke grappen en sketches direct op verbanning naar Elba komen te staan. Het podium opkomen en iets zeggen tegen iemand die te laat zaal binnenkomt: doodstraf. Op het podium raar dansje doen op oude disco: steniging. Twee rare mannetjes die langs elkaar heen praten en daarbij steeds de hand onder de balzak van de ander leggen: twaalf jaar touren in Hongarije.
Ik ga er mee aan de slag. Er kan niet hard genoeg worden opgetreden tegen Het Cabaret. Ik ben, heb ik uitgerekend, over vier maanden de laatste Nederlander die nog niet in de finale van camaretten stond. Houden zo.
posted by Nico at 3:26 p.m.
<< Home