Twee weken geleden zat ik weer een keer aan bij BNN-United. Ik kwam de gang op lopen, in het gebouw van radio 1 en merkte dat er snuivend werd gelachen als ik passeerde. Een iets te enthousiaste ontvangst viel me op. Ze waren wel erg blij dat ik er was. Die jongerenradiofukkers hadden weer eens iets lolligs voor me bedacht. Ik had tot nu toe al met zware tegenzin meegewerkt aan itempjes over breien voor mannen, condooms vouwen, handtasjes maken uit afval, Duits bier drinken en wat niet al. Ze deden het er om volgens mij. Nu stonden er opeens natte doekjes in de studio.

De schildermeneer, een gecertificeerde Bob Ross kloon, ging ons lekker leren Rossen. Bob Ross, de gelukkig veel te jong gestorven kwantumschilder van edelkitsch, tevens voor al uw lampenkappen. Hopla, bergje op het doek, beetje sneeuw er op, watertje. Verdomd, iedereen kon het. Dat leek mij een slecht teken als je kunst aan het maken was. Over de hele wereld zaten lelijke mensen dezelfde lelijke doekjes te schilderen en ze zouden net als Bob Ross jong bezwijken aan terpentinevergiftiging. Om mij heen werd iedereen steeds enthousiaster. Twee woordvoerders van een Ska-band naast me probeerden zo netjes mogelijk een boom te schilderen. Astrid, de presentatrice, deed op routine even een itempje er tussendoor met onze correspondent uit Australië. “Ja, ja, leuk, een heel groot land en zo en rode rotsen nou bedankt, doee!!!” Bob Ross zat al onder haar huid. Ze wilde doorschilderen. Het ene moment was je godverdomme een hip wijf die in een en dezelfde ruimte met Ruud de Wild had verkeerd en nu zat ze met het puntje van haar tong tussen de tanden een wolkje te tamponneren. Ook ik rommelde wat mee. Ondertussen zette ik wel hardop mijn vraagtekens bij het genie van Bob Ross. Je was kritische gast of niet. Mijn vraag of Bob ook iets anders dan Natuur Vol Met Natuur kon schilderen werd bevestigend beantwoord. Bob was van alle markten thuis. Of ze me dan eens een door Bob Ross geschilderde automobiel konden laten zien. Viel niet erg in de smaak mijn vraag bij de leraar. Deze schilderende kunstnier was alleen gewend bij gillende plattelandsvrouwtjes het kruis nat te schilderen.

Klaar waren we al weer. In krap 40 minuten hadden we onafhankelijk van elkaar hetzelfde kutschilderijtje gemaakt. Dat zat me niet lekker. Ik voelde me toch veel meer verwant met de Jonge Hollandse Wilden in hun Gele Periode. Met name Dirk van Boxtel zijn action-paintings met halve bruinbroden vond ik erg goed. Een halfje boerenbruin in verf dopen, snel een shot onversneden heroïne en het dan maar gewoon laten gebeuren in een witte kamer. Jammer dat hij ook al dood was. Weinig action zat er nog in, in Dirk. Ze hadden hem gevonden, midden in zijn laatste werk, Volkoren ’73, een flat van 90 vierkante meter die hij met een Zaanse snijder en een pot rode verf te lijf was gegaan. Hij lag er heel mooi bij toen ze hem vonden. Met zijn knieën om het bruinbrood heen en met een kwast in zijn haar. Dat was nog eens groots en meeslepend kunst maken. Bob Ross was meer iets voor mensen die hun auto wasten.

Ik wilde me in die extreem lullige Viola Holt radio setting toch onderscheiden. Ik heb er maar een titel op geschilderd. Het resultaat is mooi vervreemdend. De gecertificeerde Bob Ross schilder moest er duidelijk even aan wennen, maar een echte Dijkshoorn heeft tijd nodig. Laat het schilderij even op u inwerken.

Een week lang hadden we, om ons er op te verheugen. Het interview met Dinand, zanger van Kane. Niet over een nieuwe plaat of de sponsoring van Rizzla, nee Dinand zou ons op schoot nemen en nog een keer vertellen over zijn Guusje. Zijn dode Guusje.

De openbare biecht van de Bekende Nederlander heeft iets stuitends. Monique van der Ven die een aantal jaren geleden in zowat iedere programma uitlegde hoe zij en Erwin waren omgegaan met de dood van hun kind, Bart de Graaf die op zes netten tegelijk ontroerd vertelde dat hij met zijn nieuwe nier gewoon weer net als een echte man kon pissen, Connie Palmen die nog steeds graag vertelt hoe zij huilend boven op het lichaam van Ischa ging liggen, het zijn dingen die ik niet hoef te weten. Laat ze presenteren, acteren en schrijven wat ze willen, maar ik hoef ze niet diep tot achter in hun keel te kijken

Nu dus ook Dinand. Aan Reinout Oerlemans op een strand in Amerika, vertelde hij “dat Guusje natuurlijk altijd nog in hem zat” en dat Guusje een “echte rockchick” was geweest. Ik vind dat Dinand aan de goede kant van de lijn bleef. Geen al te persoonlijke onboezemingen aan Reinout, die het natuurlijk weer niet kon laten om enkele keren te zeggen dat hij Guusje ook erg goed had gekend etc. Een blik op Oerlemans en Dinand samen aan de kustlijn en je wist dat Guusje, als ze inderdaad een beetje een rockchick was, zich samen met Dinand gek heeft gelachen om de vroegoude Oerlemans.

Pas echt smakeloos was de stroom reclame die voor het interview werd gemaakt. Een week lang iedere avond in RTL-Boulevard, in reclameblokjes op de zender zelf, men maakte er echt een kijkcijferding van. Met dank aan Guusje. De dode Guusje. De overtreffende trap van walgelijk kwam op de dag van het interview zelf. RTL-bouvevard had de primeur van een kinderboekje dat Guusje samen met Dinand heeft gemaakt. Met een cd’tje er bij. Ze waren diep ontroerd aan de presentatiedesk, Beau en de aanleunende roddelhoeren van dat moment. Prachtig! Wat een schitterend werkje. Ook gisteren bij RTL, in het programma van Carlo en Irene kreeg Angela Schijf, tussen de commercials voor Unilever-producten door, hetzelfde boekje aangeboden. Goed in beeld. Een schitterend boekje, dames en heren. Koop het!

In één week, op dezelfde dag als het interview, een boekje van een Beroemde Dode lanceren en RTL inzetten als marketingtool om haar voor even commercieel te reanimeren getuigt van weinig respect voor rockchick Guusje. Keihard geld maken en een uitgestippelde marketingweek deden haar niet veel goed. Benieuwd wat ze daar van vindt, voor altijd in Dinand.

Het ging een weekje lang over geld verdienen aan de doden en Guusje was het slachtoffer.

Vrijdagavond hoorde ik bij BNN United een woordvoerder van een cabaretgezelschap. Ze zaten in de finale van weer een of andere tiefusfinale. Ach ja, cabaret…. Het is de nieuwe huishoudschool. Als je echt helemaal niet meer weet wat je moet gaan doen trek je een scheve smoel en je roept een paar keer heel hard "kontneuken, wie wil er een onsje kontneuken" en je staat weer ergens in een halve finale als veelbelovende Nieuwe Jonge Wilde. "In zijn programma Maar Eerst Ik En Dan Een Ander laat cabaretier Benno Duinnmeijer zien dat hij tot de nieuwe generatie cabaretiers van Nederlanders behoort. De sketch waarin hij met een gek stemmetje Duitse groenten opnoemt in nu al legendarisch. De eindsketch waarin Benno ons een spiegel voorhoudt en zingt "Maar die Tsunami aan gevoel is voor mij niet in te dammen " behoort nu al tot de kleinkunstklassiekers van dit jaar."

Kleinkunst, het woord zegt het al.

Razend kan ik er om worden man, die talentloze kluit poseurs die op een podium klimmen, zes keer achter elkaar zeggen : "kennuda, ja mensen kennuda, nou nou kennuda" en dan vier jaar het land rondreizen met het programma Kennuda. De slager op de hoek doet tegenwoordig zelfs aan cabaret. "Mag het een onsje meer zijn" is een programma dat niet alleen de vakslagers zal boeien"

Ik heb me tot nagelbijten aan toe zitten ergeren aan die rare gek bij BNN United. Meneer, gierend van de opwinding want hij was op de grote mensen radio, had niet veel meer dan dit te vertellen: "Ja wij doen iets nieuws, het is heel fysiek en dat is nieuw want het is fysiek dus nieuw dus dachten wij we doen iets fysieks dus dat is dan meteen lachen natuurlijk want fysiek is leuk want je ziet iets en dan denk je, hahahahaha, fysiek". Brr……. Gelukkig gooide Maxim Hartman van Rembo & Rembo er nog even de beuk in. Had het terecht over het mestoverschot en het hedendaagse cabaretoverschot, maar van mij had er ook wel iets meer fysiek vuisttheater in de studio mogen plaatsvinden.

Misschien is het handig als ik een handvest op ga stellen voor cabaretiers. Duidelijk formuleren welke grappen en sketches direct op verbanning naar Elba komen te staan. Het podium opkomen en iets zeggen tegen iemand die te laat zaal binnenkomt: doodstraf. Op het podium raar dansje doen op oude disco: steniging. Twee rare mannetjes die langs elkaar heen praten en daarbij steeds de hand onder de balzak van de ander leggen: twaalf jaar touren in Hongarije.

Ik ga er mee aan de slag. Er kan niet hard genoeg worden opgetreden tegen Het Cabaret. Ik ben, heb ik uitgerekend, over vier maanden de laatste Nederlander die nog niet in de finale van camaretten stond. Houden zo.

Op internet, in het loggerswereldje, maar ook in de krant zie je de afgelopen week een nogal morbide fascinatie voor dat ene filmpje of die ene foto van De Muur Van Water Van Wel Tien Meter Hoog. Ja, had je het gehoord, man man, het was wat. De mensen in het gebied hadden het zelf gezegd. Een muur van water, meneer. En ik holde holde, voor de muur uit. Tien meter hoog was hij.

Mensen willen dat beeld graag voorgoed op hun netvlies. Het is blijkbaar het onvermogen om leed nog zelf, op geesteskracht, te visualiseren. Theo was pas echt dood nadat de foto in de krant stond. Een wit tentje over twee messen heen. Volendammers stonden pas echt in brand als ze op film rokend naar buiten werden getild. Het met wijd open ogen van angst vertelde verhaal van ooggetuigen voldoet al lang niet meer. Beelden willen we zien.

De hunkering naar dat ene definitieve filmpje van de ramp. Daar kunnen journalisten wel iets mee.

Je voelde, op de achtergrond, bij de verschillende redacties, de jacht op die ene foto. Een soort omgekeerde nieuwsgaring. Je verzint het beeld, destilleert dat eigenlijk uit de kijkbehoefte, en daarna ga je op zoek naar iets wat daar een beetje bij in de buurt komt.

Vreemde, verwarrende emoties voelde ik, toen ik de eerste homemade filmpjes van de vloedgolf zag. Verwend kijkersgedrag. Viel zwaar tegen, eigenlijk. Dat hadden we wel meer gezien in Holland, voorbijdrijvend hout. Het wachten was op Koningin Juliana die tijdens een eenmalige comeback wat met haar rubberen groene laarzen door het water stapte. Te weinig golf in die filmpjes. Je ziet in de verte wel wat schuim en wat bootjes bewegen maar die beloofde Muur Van Water, die zag je niet. Het water steeg gewoon erg hard. Teleurstellend.

Ziek. Ik heb het gevolgd, de jacht op de filmpjes. Verschillende weblogs plaatsen met een zogenaamd meelevend commentaartje er bij ("pas op, niet voor zwakke magen laten we allemaal aan de slachtoffers denken) homemovies van de ramp. Handige overzichtspaginaatjes van alle Tsunamifilmpjes. Er worden links geplaatst naar identificatie pagina's, vol met foto's van de slachtoffers. Zogenaamd om de zoekende familie ter wille te zijn. De werkelijke reden is dat er uren lang onbeperkt enge lijken gekeken kan worden. Kijk, zo zie je er dus uit als je zes uur in zee hebt gelegen en in doodsangst bent gestorven. Groot zeg , die tong. Stijf zeg, die armen.

Maar nergens die Muur Van Water

De Volkskrant heeft erg zijn best gedaan om die kijkbehoefte te vervullen. De doodsgluurder geven wat hij wil. Krantje verkopen. De een zijn wanhoop, de ander zijn losse verkoop. Vrijdag dan eindelijk een foto op de voorpagina die een beetje in de buurt kwam. Nederland heeft zijn Muur Van Water gekregen. Mensen in zwembroekjes in de branding, aanstormend water aan de horizon en voor de couleur locale nog wat bootjes in nood. Twee personen lopen vreemd genoeg, terwijl de rest van de mensen uit zee probeert te hollen, naar de golf toe. Die zijn zo dood, weet je.

Er zullen nog wel meer filmpjes en foto's volgen. Allemaal steeds gepresenteerd als belangrijk nieuws. De aanbieders zullen zich, met name op internet, uitputten in verzachtende begeleidende teksten, maar hééé, zij hebben hem als eerste, godverdomme, dat filmpje van Sophies Choice On Tidal Waves, waarin, slecht gefilmd, maar toch, een vrouw in het water een van haar twee kinderen los moet laten.

Het is hetzelfde schijnheilige medelevende commentaar dat geplaatst werd bij de filmpjes van uit de Twin Towers springende mensen. Gebracht als bewogen nieuws, maar vooral bekeken door rampfetisjisten.

Nog een opvallend stuk op de voorpagina van de Volkskrant. Oud D66 fractieleider Wolffensperger zat te kaasfonduen in Thailand en heeft na de ramp, ja jongens en meisjes, een echte Nederlander is hij, en nog een bekende ook, lijken uit het puin getrokken. Goed he! Het leed lekker leesbaar presenteren door het lokaal te maken, door het een Hollands element te geven. We lezen hoe Wolffensperger, net als iedere andere overlevende daar, heeft gedaan wat hij kon. Prachtig. De verborgen boodschap in dit bericht: ja, ook de koningin gaat gewoon naar het toilet. Die verbazing zit er in. Een ex-politicus die nu eens echt mensen helpt zonder er over te lullen. De vloedgolf moet wel zeg maar eerst zijn eigen kamer in spoelen, maar dan staat hij er ook. De Volkskrant maakt van het interview een raar soort emo-document. Een politicus zijn verhaal, dat voldeed voorlopig, maar liever nog hadden ze Lee Towers daar gehad, die met zijn gouden bril op zijn gok mensen uit het puin had getrokken. "ik zong het altijd wel, you never walk alone maar nu stond ik er zelf voor." Of misschien nog wel mooier. "Inmiddels droog en met wat geïmproviseerde kleding aan vertelt Joop van der Ende, die net in Indonesië was om zijn musical Spekkoek Aan Stuurboord voor te bereiden, hoe hij geholpen heeft waar hij kon helpen"

Een golf die verbroedert. Geen rangen of standen. Nederland hielp, onvoorwaardelijk. De Volkskrant heeft vrijdag de Charles Dickens journalistiek uitgevonden.

In BNN united, vorige week vrijdag, hadden we een allochtoon aan de telefoon die 's ochtends met Beatrix had gesproken. Hij was erg blij en opgewonden, want na de moord op Theo leken ze zo maar gratis en voor niets iets meer aandacht te krijgen. Een goede zaak vond hij dat. Een hart onder de riem, dat was het bezoek van de koningin. Over het doorboorde hart van Theo van Gogh niets. Daar was hij iets te opgewonden voor. Meneer beleefde zo te horen zijn finest hour in het buurtcentrum.

Tevens was er een leuk item over Hollanders die Marokkanen lekker warme soep brachten terwijl ze hun moskee bewaakten. Dat was natuurlijk lachen, dat begrijpt u, want er kon geen varkensvlees in, in die soep dan. Hoe loste je dat op!

Alles kon natuurlijk niet te lang duren want er was ook een sinterklaas item en een leuk blokje over Georgina's tieten.

Dan houdt alles op. Jongerensnieuws is jongerennieuws.

Vanochtend was Jeroen Krabbé in de Goedenmorgen Nederland. Hij zat er heel kwetsbaar bij, daar aan die desk, in prachtig strijklicht, en hij vertelde over Jeroen Krabbé de schilder. Zo bezeten dat je dacht dat het over een ander ging. Een heerlijk mens vond hij Jeroen. Het was mooi om naar te kijken. Het was de wet van de communicerende vaten. Zijn zwellende ego drukte de sprekende ziel uit zijn karkas.

De schilderende Bekende Nederlander, daarvan is Krabbé wel de ergste. Danny de Munck schildert bijvoorbeeld ook, maar daar hoor je dan nooit iets over. Ik zag vorige week in galerie Krikhaar een expositie van zijn werk, onder de titel Gewoon Danny en daar zag je heel mooi dat Danny in zijn expressiviteit eenzelfde ontwikkeling heeft doorgemaakt als zijn stem. Van vlammend onbeholpen baardloos naar geschoold algemeen saai. Danny schilderde een jaar of vijftien geleden, toen hij nog met Herman van Veen neukte, hele krachtige doeken, met steeds terugkerende oergevoelens, voorwerpen eigenlijk. Ikzelf vond zijn doek haring met uitjes kan de tering krijgen heel erg goed en misschien nog mooier was drie maal broodje bal met zonder satesaus bij ochtendlicht ach krijg de neten allemaal, ja toch, niet dan. Dat zijn hele pure, elementaire werken en daarom zo ontzettend Danny. De laatste jaren schildert hij helaas alleen nog maar Oost-Duitse kunstschaatsers. Bij de opening droeg Danny een beige pak uit een stuk, om die fascinatie te benadrukken. Mooi, die rits over zijn volwassen mannen zak. Ik heb er verder niet zo veel mee. Ik zag liever die Primal Scream dingen van hem

Maar goed, die heeft nog een ontwikkeling doorgemaakt, Danny. Wel de verkeerde kant op, maar toch? Krabbé acteert al een leven lang een bewogen Krabbé, en dat irriteert. Helaas werd hem vanochtend geen duimbreed in de weg gelegd door de interviewer, die zich vlak voor de uitzending nog met een verkrampte kop had af staan trekken op blz. 43 van Jeroens zojuist gepubliceerde overzichtswerk. Het cumshot landde, om precies te zijn, in dikke klodders op de afbeelding van Aboriginal met lip danst, danst, danst.

Zelden iemand zo kruiperig een would be kunstenaar zien interviewen. Niet om aan te zien. Blijkbaar was er een afspraak gemaakt. Ik doe net alsof jij een kunstenaar bent en daar gedraag jij je dan naar, goed? Dat lukte uitstekend. De interviewer vond alles even mooi. Prachtige doeken, zo sterk, zo, zo, ja wat was het, zo manifest, ja dat was het woord, manifest! Krabbé kon het alleen maar beamen. Ja, hij was me er een. Hij wist ook niet waar het vandaan kwam. Hij schilderde niet maar een ander, zo voelde het. Hij was maar een medium.

Ik ben voor een uitdrijving, in het landsbelang. Hij mekkerde maar door, over een unieke ervaring ergens in een uitheems land, waar hij, als eerste blanke ooit, getuige had mogen zijn van een dansritueel. De halfnaakte wilden hadden de hele dag moeki moeki, baki moeki gedanst, een beetje met hun kop geschud en soms wat oksels ontbloot en aan hun taas gekrabd en Krabbé had dit ervaren als een emotionele wedergeboorte. Tribal emoties die hij dan weer had proberen te vangen in een doek. Kijk, daar zagen we het doek. Twee dansende mannetjes op een strookje zand. Je moest er maar opkomen. Wat zo geniaal was, dat zag ik meteen, was dat Jeroen de mannetjes Blauw had geschilderd, wat natuurlijk helemaal niet kan want niemand is blauw maar dat was dus zijn verbeelding, zijn manier van kijken op dat moment. Hij moest er bijna van huilen toen hij het er weer over had. Het schilderij had als titel twee dansende mannetjes op een strookje zand.

Er kwamen nog wat schilderijtjes voorbij. Mooie titels. De kaars waait uit, godverdomme, godverdomme, de kaars waait uit wat hij had geschilderd toen er bij hem thuis een kaars uitwaaide. Ook zagen we het schilderij Jongen kijkt naar rode brommer wat hij had geschilderd toen hij een jongen naar een blauwe brommer zag kijken. Maakte hij dan weer een rode van, die artistieke vogel , haha, ja,het was me er een, Jeroen.

Toen was het al weer afgelopen. Jeroen bedankte de interviewer dat hij zo heerlijk samen met hem over Jeroen had mogen praten en bij de uitgang van de studio bedacht hij zich dat hij de volgende keer een klodder opgedroogde verf in zijn haar moest aanbrengen. Dat acteerde toch lekkerder.

Gisteren zat ik weer bij BNN-United, het jongerenprogramma op radio 1 voor de geile politiek bewuste teenager met overal haar. Op zich een gimmick om mij daar voor uit te nodigen, qua haar. Zoals ik al eerder schreef, het is steeds maar afwachten in welke ambiance je het programma maakt. Wekenlang had de redactie een vreemde voorliefde voor goochelaars, breiers, studiokokers, vuurdansers, glasblazers en piskijkers. Een braderie, maar dan op de radio. Daar tussendoor dan steeds even onze correspondent uit Israel, die teleurgesteld mededeelde dat een groot dansfeest in de straten van Tel-Aviv niet doorging omdat er wat hotels waren opgeblazen. Maar gisteren trof ik het. Ik zat zomaar opeens met twee helden aan tafel, Maxim Hartman, de lange man uit Rembo en Rembo en nieuwe presentatrice Sophie Hilbrand. Fijn. Maxim maakte voor de uitzending meteen al mijn verwachtingen waar. Liep op onze gast af, een muzikant die, oh wonder, oh vernuft, oh technische god der lage landen, muziek had gemaakt gewoon via het internet. Het moest niet gekker worden! Hij deed van ping ping ping op een muziekdinges aan de ene kant van de oceaan en dan ging aan de andere kant van de oceaan een enorme grote echte Amerikaanse Rapneger daar dan weer mee aan de gang. Een uniek project, zo werd het gepresenteerd. Verbroedering, het wegvallen van grenzen etc, het maakte diepe emoties los. Behalve bij Maxim en mij dan.
Hij was nog niet binnen of Maxim op hem af. Waarom hij er niet als een muzikant uitzag? Kijk man, wat je aanhebt, dat is toch niks voor een muzikant?. Hij had wel gelijk. Het kon net zo goed een medewerker van de postkamer in een middelgroot bedrijf te Harnis zijn. Lekker direct, Maxim. Fijn.

Sophie Hilbrand kende ik van sixpack, als Brutaal Wicht. Niet zo plat als Tatum en Jennifer, maar gewapend met intelligentie en oprecht plezier. Iemand die lachend verhalen vertelt, hoera!! Het was haar eerste uitzending en voor wat het waard is, ik vond het wel een soort van verademing. Fijne statements. De tiefus voor bejaarden, religie, ze had er niet veel mee, ga jij eens een keertje naar hiphop luisteren, Maxim en heel hard lachen om een verspreking, dat werkte volgens mij goed. Eindelijk eens niet dat hysterische geloer op papiertjes, gewijs op de klok etc. Ze leek er, nee toch, plezier in te hebben. Patrick Lodiers, genomineerd voor een televizierring met zijn programma De Lamaskwam ook nog even langs. Was zo te zien zwaar aan de verdovende prenatale nominatiemediadrukkes. Niet van deze wereld, het koninkrijk van Patrick. Zelden iemand zo blij gezien bij het vooruitzicht om op een Avro-partie te moeten verschijnen. Hij praatte met ons, Patrick maar ook weer niet eigenlijk. Hij kon het nog niet bevatten. Hij, de Bauers en Expeditie Robinson. Te veel vreugde voor dat kleine studiootje. Het stroomde bijna zichtbaar uit zijn oren. We konden het bijna aanraken zijn geluk, inpakken en mee naar huis nemen. Stem op de Lama?s vind ik nu zelfs. Maak 1 man op de wereld gelukkig met JOUW stem! Nico komt naar je toe deze winter!

En het kan nog lulliger. Nederland is een dorp.

De feiten. Een Nederlandse militair is bang. De autochtonen schreeuwen naar hem met verbeten koppen. Ze maken een gebaar langs hun keel en volgens hem betekent dat niet dat hij zich moet scheren. Er wordt aangevallen en volgens hem willen ze oorlogen, oorlogen, oorlogen. De Bange Militair mailt met zijn vriendin. Het is er helemaal niet leuk hier, in Irak. Bange vriendin zoekt media-aandacht. Een brede maatschappelijke discussie dreigt.

Wat er daarna allemaal gebeurt is Paniek In Grootgruttersland. De christelijke Balkenende machine wordt opgestart. De boodschap: het valt allemaal wel mee.. Natuurlijk begrijpt hij de angst van de mensen die thuis zitten en hun geliefde pielepoppiemoosie moeten missen, maar mensen, we doen er alles aan om onze Nederlandse trots, de militairen zo snel mogelijk weer veilig aan het sjoelen en klaverjassen te krijgen. Het kan niet zo zijn dat de Iraakse bevolking ons nu opeens gaat pesten. Om goodwill te kweken onder de lokalen zullen er dit weekend ritueel geslachte lammeren van de islamitische slager Bennie Bot door Adam Curry uit zijn helikopter worden gegooid. Live op de radio!

Foute teksten. Hypocriet gelul. Als je besluit om vrijwillig in het leger te gaan, sta er dan godverdomme ook voor. Ga dan ook volledig voor dat belachelijke idee, dood voor volk en vaderland. Jongens in het beroepsleger, voor 90 % brandweermannen die niet tegen rook kunnen. "Jongens, ik blus niet, sorry, ik kan niet tegen water." ME agenten die liever niemand met een knuppel achter zijn oor slaan omdat ze geloven in een geweldloze kraakbeweging. Moeten hun konijn ook nog roskammen 's avonds. Het klopt gewoon niet. Liever geen, nooit, een leger, maar als je er toch in zit, sta er dan ook voor als je onverhoopt in vijandig gebied terecht komt. Niet gaan piepen dan. Had je de kleine lettertjes maar moeten lezen en niet alleen maar op je salaris moeten letten. Wakker worden, jij verontruste militair die zijn vriendin belde. Je bent geen vredesactivist. Als het er op aan komt moet je voor volk en vaderland iemand een kogel door zijn kop jagen. Dat is uiteindelijk the bottom line als je in een leger zit. De bereidheid om te doden en te sterven. Je wordt er voor betaald. Aan de andere kant van de linie heeft iemand dezelfde afspraak gemaakt, snap je. En die mailt niet met zijn moeder. Dat in dit tijdsgewricht en zeker de jaren 70 en 80 hard lachend wat werd geflipperd en nasi goreng werd gevreten in het leger, dat heeft je in slaap gesust. Wakker worden nu. Hoor je die inslag, dat is geen tilt op je machine, maar een zelfgeknede bom.

Nog opzichtiger dan het verdwijnen van het fotorolletje uit Joegoslavië is de cover up namens de regering. Vinden precies hetzelfde als ik hier boven, maar je kunt het niet zeggen. Vechten doet au, sorry Nederlanders, het spijt ons. Onze jongens doen prachtig werk. Onzin. In Amerika, waar ze heel goed kunnen oorlogen, wordt zo'n mailende jongen uit het kamp gesleept, eerst zes keer door een redneck officier in zijn reet geneukt en dan kan hij ergens op een ijskap namens de States op gaan letten of de Eskimo's zich al aan het herbewapenen zijn.

In Nederland gaat er een hoge meneer van het leger of zelfs een minister praten met het angstige vriendinnetje. Koekje er bij, imponeren met een enorm bureau. Anderhalf uur later meisje naar buiten. Ze begrijpt het opeens allemaal een stuk beter, niets aan de hand, het schieten van de Irakezen is een uiting van blijdschap omdat er ergens een zevende schaap geboren was. Had haar vriend even verkeerd begrepen. Sorry!!

Infantiel Balkenende gedoe. Een professioneel leger laat zijn militairen in oorlogsgebied niet vrolijk en ongecensureerd met de familie mailen en msn'en. Kan alleen in Nederland, een beroepsmilitair die mailt dat het Grote Eng is in Irak.

Ik wil er niets meer over horen nu. Back to business. Anoniem in je broek schijten van angst daar en overdag, omdat je er nu eenmaal voor hebt getekend, in die kogelregen duiken. Goed werk. Je werkt mee aan het herstel van het Natuurlijk Intellectueel Evenwicht.

De Nederlandse militairen komen zo snel mogelijk terug naar huis. Is geen werken daar in Irak. Te gevaarlijk. Gisteren stond er een lokale bakker bij het hek te roepen dat hij de militairen stomme stomstommers vond en dat hij toch veel lekkerderder brood bakte. Hopla, allemaal meteen naar binnen, snel internetten met de familie. " Mam, ze vinden ons stom, mobiliseer de Nederlandse bevolking!"

Ik vind het ook schandalig dat onze jongens daar zo slecht worden behandeld. Vroeger wasten deze mannen bejaarden of maakten ze eten klaar voor de nooddruftige medemens en nu, dat is een soort natuurlijk verloop, doen ze goed in het leger. Laat ze!! Beetje cruisen met die jeep door bezet gebied en gebaren naar de bevolking: "het is goed hoor, wij zijn er nu! Morgen nemen we stroopwafels mee." En die Arabieren maar met hun blote handen boven op hun hoofd slaan van blijdschap.

De familie waarschuwt nu de Nederlandse bevolking. Hun Jantje en Pieter worden uitgescholden op straat mailen ze. Tevens klinkt er af en toe een knal, dus in het geheim zijn ze daar ook nog eens bezig met wapens, waar dus van te voren helemaal niets over is gezegd op de voorlichtingsavond. Toen werd er gezegd dat Irakezen vanuit een soort natuurlijke behoefte vredelievend zijn. Ze kunnen bijna niet anders. Enorm bereidwillig ook om in contact te treden met andere culturen en om daarvan te leren. De harde Irakese vrucht, de zwikili, is de plaatselijke lekkernij en wordt te pas en te pas aangeboden aan nieuwsgierige toeristen. Neemt u hem gerust aan en geniet van de gastvrijheid. Er waren mooie dia's geweest op de voorlichtingsavond. Fijne zandheuveltjes. En dan nu dit. Pief paf poef en schreeuwen naar de Nederlanders.

Lachertje van de wereld, het Nederlandse leger. Zitten trillend als een kluit konijnen in een koplamp te kijken als er iemand twee kilometer verderop het licht aandoet. Het lafste leger ooit. Willen alleen maar beetje kuilen graven en eventueel wel wat water helpen dragen, maar zodra er een kogel voorbij komt zweven snel naar huis. In Joegoslavie hebben ze de mannen in de slachtbussen nog uit staan zwaaien. "We dachten dat ze naar de Efteling gingen, wisten wij veel. We zagen ze ook niet meer toen de bussen terugkwamen. We dachten, die zitten onder de bank, daar trappen we mooi niet in."

Karremans die een leuk souvenir in ontvangst nam van een Joegoslavische nazi. "Dank u wel, helaas hebben wij geen kaas voor u. maar we hebben wel een andere verrassing! Daar verderop hebben zich nog mannen verstopt, laat de bus maar voorrijden meneer, hahaha."

Nu weer wilde paniek omdat er een soldaat is gesneuveld. Arrogant dat gebied binnen komen vallen en jezelf als weldoener zien. Boertjes uit Oude-Pekela die normen en waarden in de woestijn willen brengen. Blinde angst nu het allemaal echt blijkt te zijn. Zestig man om de gesneuvelde soldaat heen. Waarom beweegt hij niet meer? Kijk nu, er zat een gaatje in zijn hoofd. Waar kwam dat nu opeens vandaan? Even schudden of hij het nog deed. Nee, wat raar... Gisteren had hij nog lekker zitten figuurzagen in een hoek van het kamp en hij had zijn familie nog gemaild dat ze een prachtig uitzicht hadden. Echt een lulstreek om met echte kogels op hem te schieten. Als het zo moest, die vrede bewaren, nou... dan waren ze echt weg hier.

Opheffen, dit belachelijkste leger ooit. Eventueel inzetten bij een motorcross of als er een dijk is doorgebroken. Niet van te voren zeggen dat ze dan nat kunnen worden ander komen ze niet. In een oorlogsgebied gaan zitten en dan janken dat ze schieten, dat kan alleen in het Nederland van Balkenende.

Net als tijdens het EK vanaf vandaag iedere maandag- en donderdagochtend een column over voetbal op de site van voetbaltijdschrift Johan.

Lees hier de eerste