Twee weken geleden zat ik weer een keer aan bij BNN-United. Ik kwam de gang op lopen, in het gebouw van radio 1 en merkte dat er snuivend werd gelachen als ik passeerde. Een iets te enthousiaste ontvangst viel me op. Ze waren wel erg blij dat ik er was. Die jongerenradiofukkers hadden weer eens iets lolligs voor me bedacht. Ik had tot nu toe al met zware tegenzin meegewerkt aan itempjes over breien voor mannen, condooms vouwen, handtasjes maken uit afval, Duits bier drinken en wat niet al. Ze deden het er om volgens mij. Nu stonden er opeens natte doekjes in de studio.

De schildermeneer, een gecertificeerde Bob Ross kloon, ging ons lekker leren Rossen. Bob Ross, de gelukkig veel te jong gestorven kwantumschilder van edelkitsch, tevens voor al uw lampenkappen. Hopla, bergje op het doek, beetje sneeuw er op, watertje. Verdomd, iedereen kon het. Dat leek mij een slecht teken als je kunst aan het maken was. Over de hele wereld zaten lelijke mensen dezelfde lelijke doekjes te schilderen en ze zouden net als Bob Ross jong bezwijken aan terpentinevergiftiging. Om mij heen werd iedereen steeds enthousiaster. Twee woordvoerders van een Ska-band naast me probeerden zo netjes mogelijk een boom te schilderen. Astrid, de presentatrice, deed op routine even een itempje er tussendoor met onze correspondent uit Australië. “Ja, ja, leuk, een heel groot land en zo en rode rotsen nou bedankt, doee!!!” Bob Ross zat al onder haar huid. Ze wilde doorschilderen. Het ene moment was je godverdomme een hip wijf die in een en dezelfde ruimte met Ruud de Wild had verkeerd en nu zat ze met het puntje van haar tong tussen de tanden een wolkje te tamponneren. Ook ik rommelde wat mee. Ondertussen zette ik wel hardop mijn vraagtekens bij het genie van Bob Ross. Je was kritische gast of niet. Mijn vraag of Bob ook iets anders dan Natuur Vol Met Natuur kon schilderen werd bevestigend beantwoord. Bob was van alle markten thuis. Of ze me dan eens een door Bob Ross geschilderde automobiel konden laten zien. Viel niet erg in de smaak mijn vraag bij de leraar. Deze schilderende kunstnier was alleen gewend bij gillende plattelandsvrouwtjes het kruis nat te schilderen.

Klaar waren we al weer. In krap 40 minuten hadden we onafhankelijk van elkaar hetzelfde kutschilderijtje gemaakt. Dat zat me niet lekker. Ik voelde me toch veel meer verwant met de Jonge Hollandse Wilden in hun Gele Periode. Met name Dirk van Boxtel zijn action-paintings met halve bruinbroden vond ik erg goed. Een halfje boerenbruin in verf dopen, snel een shot onversneden heroïne en het dan maar gewoon laten gebeuren in een witte kamer. Jammer dat hij ook al dood was. Weinig action zat er nog in, in Dirk. Ze hadden hem gevonden, midden in zijn laatste werk, Volkoren ’73, een flat van 90 vierkante meter die hij met een Zaanse snijder en een pot rode verf te lijf was gegaan. Hij lag er heel mooi bij toen ze hem vonden. Met zijn knieën om het bruinbrood heen en met een kwast in zijn haar. Dat was nog eens groots en meeslepend kunst maken. Bob Ross was meer iets voor mensen die hun auto wasten.

Ik wilde me in die extreem lullige Viola Holt radio setting toch onderscheiden. Ik heb er maar een titel op geschilderd. Het resultaat is mooi vervreemdend. De gecertificeerde Bob Ross schilder moest er duidelijk even aan wennen, maar een echte Dijkshoorn heeft tijd nodig. Laat het schilderij even op u inwerken.